Strzyga (rzadziej w męskiej postaci jako strzyg, strzygoń) – demon z wierzeń słowiańskich. Według badań Aleksandra Brücknera słowiańska strzyga pochodzi bezpośrednio od rzymskiego strix, kobiecego demona o ptasich szponach żywiącego się krwią. W niejasny sposób wierzenia te, prawdopodobnie za pośrednictwem ludów bałkańskich, zostały zaadaptowane przez Słowian, nakładając się częściowo na postaci upiora i wampira.
 
Strzyga była istotą, której pochodzenie i sposób działania były podobne do tych dwóch stworów, dlatego uważa się, że w polskich wierzeniach ludowych mamy do czynienia z jedną postacią znaną w różnych regionach pod kilkoma różnymi nazwami. Do XVIII wieku mówiono bowiem w Polsce na upiora „strzyga” lub „wieszczyca”. Od XVIII wieku stosowano już nazwę „upiór”, kojarząc stwora z demonem fruwającym. 
 
Strzygami zostawali ludzie, którzy urodzili się ze zrośniętymi brwiami, dwiema duszami, dwoma sercami i podwójnym szeregiem zębów, z czego ten drugi był słabo zauważalny. O bycie strzygą posądzano również lunatyków i osoby... bez włosów pod pachami.
 
Strzygoniom przypisałam niejednoznaczny zapach – z jednej strony kompozycję zdominowała lawenda, z drugiej zaś wyczuć można wyraźnie drzewne akcenty sandałowca, wetywerii.
 
Profil zapachu:
lawenda • sandałowiec • wetyweria
 
✧ Lawenda: wprowadza delikatność do zapachu, co kontrastuje z demonicznością strzygi. Lawenda była znana z właściwości łagodzących i uspokajających, co może symbolizować próbę ujarzmienia ciemnych mocy strzygi.
✧ Drzewne akcenty sandałowca i wetywerii: te nuty dodają głębi i mrocznego charakteru zapachowi. Sandałowiec i wetyweria wnoszą chimeryczność, podkreślając naturę demonicznych sił.